Με το φευγιό της Κυράς Κικής Ζερβοπούλου δεν χάθηκε μόνο μια δεσπόζουσα προσωπικότητα της καρδιάς της Μικρής μας Πόλης αλλά και μία μορφή των Κερκυραϊκών γραμμάτων.

Γιατί σε αυτά πρόσφερε ακατάπαυστα δεκαετίες χωρίς περίσσεια διπλώματα και αξιώματα δίχως αντίκρισμα με τα δυό δωματιάκια του μικρού της βιβλιοπωλείου.
Μαζί της χάθηκε κι ο τελευταίος κρίκος που συνέδεε μια Πολεοδομική χαρούμενη ενότητα, κείνη της πλατείας Βραχλιώτη ή Αϊ Βασίλη έτσι όπως τη γνώρισα σα ξεκινούσα να τραβάω γραμμές με σινική μελάνι σ’ έναν όροφο της πλατείας κεί κάπου στις αρχές του '79.

Ιστορικός κρίκος της δραστηριότητας του Ιστορικού Κέντρου αλλά γιά χρόνια αγκωνάρι, γωνιόλιθος κι ακόμη περσότερο θεμέλιο σκαμμένο βαθειά η Κυρά Κική που μας ένωνε στη πλατειούλα μας που άλλαξε δραματικά από τότε.
Επειδή τη ζωή δεν τη διαμορφώνουμε εμείς που δουλεύαμε στα ψηλά γραφεία, αλλά ο κόσμος που κυκλοφοράει στους δρόμους, τα ισόγεια και δίνει την ανάσα του στην αγορά, οι μαγαζάτορες και οι χώροι τους μέχρι και τα καροτσάκια του Ρηγκανου και του Στρούδη που στάθμευαν παροδικά εκεί που έγινε το ψευτοπήγαδο.

(«Ωρέ Ρίγκανε βγήκες και Πρόεδρος!» είχε περιπαίξει το γεράκο που πούλαγε ρίγανη από την πλαϊνή είσοδο του μαγαζιού της το Νοέμβρη του '80)
Χάθηκε το τελευταίο της λιθάρι στεριωμένο βαθειά κει που μεγάλωσε και στάθηκε όρθια από μικρή κοπέλα.

Γιατί παρόλο που άλλαξε χρήση το μαγαζί κι έγινε αρτοπωλείο τη τελευταία χρονιά, έμεινε κει φυτεμένη σε μια καρέκλα έξω να επιβλέπει τη κίνηση στο Ιερό της χώρο που κληροδότησε σε συγγενείς της.

(Και χάρηκα σαν η Πέπη συνέχισε την ιστορική χρηστική παράδοση κρατώντας τις ντόπιες εκδόσεις στη πρώτη βιτρίνα και πλουτίζοντας το χώρο με πιο σύγχρονη βιβλιογραφία, αλλά οι καιροί της εικόνας και της κομπιουτερίστικης ηλιθιότητας φρενάρουν τη προκοπή του τυπωμένου βιβλίου).

Με μυαλό ξυράφι πάντα και μνήμη από υπολογιστή πολλών Ράμ θυμόταν και σχολίαζε πράγματα που μεις είχαμε ρίξει στη λήθη από καιρό.
Άμα «τραβάει» το μαγαζί, η ατμόσφαιρα και η πλατεία που χει στοιχειώσει από τη λαλιά της που αντηχούν ακόμη και σαρώνει η αντήχηση της στριγκής της φωνής.

Που όμως ακόμη κι οργισμένη ήταν άδεια από κακία και δόλο,  ακουγόταν σαν τα σκυλιά που παίζουν με τα παιδιά γιατί ήταν πάνω από όλα καλός Άνθρωπος.
Στροβιλίζεται η αντήχησή της στα βόλτα και χάνεται στα καντούνια γαργαλώντας τις αισθήσεις και το μυαλό μας.

Στον όροφο κάποιου παλιού δικηγορικού γραφείου είχα εγκατασταθεί το ’79 στο χώρο ενός Παπανικολάου -που απ’ ότι μου χε πει ο μαστρο Κωστελέτος που το επισκεύασε, -έγραφε στην πινακίδα του «Παντός είδους δικηγορικές υπηρεσίες, φτηνός και καλός».

Εγώ ούτε το ένα ούτε τα’ άλλο στάθηκα ικανός να γίνω.

Από μικρό παιδί με εντυπωσίαζε η μυστηριακή ατμόσφαιρα - σχεδόν εκκλησιαστική -κείνου του μαγαζιού που αντί για κερί και λιβάνι εδώ κυριαρχούσε η μυρωδιά του παλιού τυπωμένου χαρτιού και αντί για εικονίσματα είχε βιβλία φτηνά με πρόχειρα σχεδιασμένα πολύχρωμα εξώφυλλα και άλλα δερματόδετα ακριβά με χρυσοτυπωμένους τίτλους.

Ο Πατέρας της με τα γυαλάκια σκυμμένος πάνω σε αιτήσεις και γραφειοκρατική χαρτούρα λες και ήταν ένα πράγμα μ'αυτά κι εκείνη να κραυγάζει σε κάτι διαολόπαιδα της γειτονιάς που μπαινόβγαιναν από τις δυό πόρτες βρίσκοντας παιχνίδι.

Γιατί κείνη συμπλήρωνε μέχρι πρόσφατα δηλώσεις κι αιτήσεις για το κοσμάκη που το μετεμφυλιακό κράτος τον είχε φοβίσει και μπερδέψει με διαδικασίες πολύπλοκες κι ανόητες κι ήξερε τη κατάσταση της κάθε οικογένειας απ'όξω με το νι και με το σίγμα αλλά κρατούσε σφιχτά δεμένα τα ντοκουμέντα της από συνείδηση επαγγελματική .

Εκεί και τα κακοτυπωμένα λυσάρια οι τυφλοσούρτηδες και οι μεταφράσεις απ’ τα μισητά αρχαία του Καμπανά και τις απλουστευμένες άλγεβρες του Χαίνη (εκδόσεις)
Ακόμα και το βοήθημα ιστορίας του Τζουγανάτου της Ρωμαϊκής και της Βυζαντινής για να πετάμε καμιά εξυπνάδα στη τάξη ιστορίας καθώς και η Απαγορευμένη Ιστορία του Καλοκαιρινού που είχε εκδοθεί επί Παπανούτσου και την πολτοποίησαν οι αποστάτες του Μητσοτάκη, του Στεφανόπουλου του Νόβα και των Κεντρώων Εκτρώματος (συνολικά).

Το πρώτο βιβλίο που αγοράστηκε από το μαγαζί με το αδέλφι μου φιγουράριζε στη πλαϊνή βιτρίνα (που έβαζε τη δευτεράτζα) και για μήνες μας προκαλούσε ήτανε ένα εγχειρίδιο εκ μάθησης Ζίου Ζίτσου που ήταν όλο άκοπο με χοντρό χαρτί που μας πήρε ένα ολόκληρο απόγευμα να το κόψουμε για να καταλάβουμε τη σειρά των σκίτσων. Το θέλαμε για να τσακωνόμαστε καλύτερα στο σχολειό που κάθε διάλλειμα κάποιος αγώνας πάλης γινόταν και δερνόμασταν για το ποιος είναι δυνατότερος… στα κορίτσια….

Υπήρχε ο θρύλος ότι χρησιμοποιώντας τη δύναμη του άλλου μπορούσες να κάνεις αεροπλανικό κόλπο και να τον σωριάσεις όπως διηγούταν οι γνώστες ταξιδεμένοι ναυτικοί.
Δεν μπορεί να μην έπιασαν ποτέ τα κόλπα αυτά όσο κι αν δοκιμάσαμε, άλλα όμως πιάσαν άλλα.

Κείνα της πολύπλευρης επιμόρφωσης,- απαραίτητης και παράλληλης μαζί με τη κλασσική-γιατί είχε πάντα τα καινούρια βδομαδιάτικα «Μυστήρια» του Θεοφανίδη και τις «Μάσκες» του Τζίμη Κορίνη και μικρούς τόμους με τον επιθεωρητή Μεγκρέ, Φαντομάδες, Σέρλοκ Χόλμς και κυρίως Αγκάθα Κρίστι από τις κίτρινες εκδόσεις τσέπης της Αγκύρας που κυκλοφορούν ακόμα.

(Λουντέμηδες και Βαρναλαίοι, Κορνάροι,  Αυγέρηδες και Βέρν και υπήρχαν και στο σπίτι).

Μετά άρχισαν τα ψαξίματα σε άλλους ουρανούς που βάθαιναν σε κόκκινα δειλινά σε άλλους τόμους που οι επιλογές τους δεν εξαρτιόταν από την εικονογράφηση του εξωφύλλου.

Αυτά όμως στη δεύτερη συνέχεια...μαζί με τις χρηστικές πολεοδομικές μεταβολές της μικρής μας πλατείας...

Δημήτρης Λεβέντης