Κυριακή, παραμονές του Άη Γιαννιού του Λαμπατάρη (προ-παραμονή για την ακρίβεια) και το χάραμα μας βρίσκει στην κορυφή του λόφου απέναντι από το χωριό, στο Βούνο. Οι πρώτες ηλιαχτίδες από τα αλβανικά βουνά διαπερνούν οριζόντια τον ελαιώνα, παραλλάζοντας το γκριζωπό χρώμα των γέρικων δένδρων. Με μπροστάρισα την ακαταπόνητη κυρά -  Σταματέλλα, η μικρή ομάδα τραβάει την ανηφόρα, αναζητώντας μέσα στην πυκνή βλάστηση την «πρώτη» (δηλαδή την πρώιμα ανθισμένη) ρίγανη. Παλιό έθιμο το μάζεμα αυτό, συνδέεται με τη γιορτή του Λαμπατάρη και με την εξίσου παλιά, νόστιμη και χρηστική συνταγή της νεροβρέχας ή ριγανάτας, από όπου προκύπτει και η «Ημέρα της Ριγανάτας».
Παρά τη βλάστηση, ο εντοπισμός δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολος και σε αυτό βοηθάει η ευωδιά από τα μικροσκοπικά λευκά άνθη του φυτού, που φυτρώνει κατά συστάδες, σχεδόν παντού. Η παρέα σχετικά γρήγορα και αφού το κάθε μέλος της έχει αποκομίσει από ένα φουντωτό μάτσο φρέσκιας ρίγανης, παίρνει το δρόμο της επιστροφής, προτού η ζέστη του Ιουνίου γίνει ανυπόφορη...