Οι παλιές στατιστικές δείχνουν πως η περιοχή της Κορακιάνας, όπως και ολόκληρη η Κέρκυρα, ήτανε κάποτε κρασότοπος. Μικροί και μεσαίοι αμπελώνες κάλυπταν κάθε κομμάτι γης που θεωρούνταν κατάλληλο για αυτή την καλλιέργεια, ιδιαίτερα στις πλαγιές με τα ξερά εδάφη…Αμπέλια, που χαρακτηρίζονταν από τις πολλές ποικιλίες σταφυλιών και την καλή ποιότητα. Η εικόνα αυτή, όπως και τόσο άλλα στον τόπο μας,  άρχισε με το πέρασμα του χρόνου να ξεθωριάζει, έως ότου μετά τη δεκαετία του ’70, το κερκυραϊκό και το κορακιανίτικο βεβαίως, αμπέλι να είναι πλέον δυσεύρετο. Ευτυχείς θα πρέπει να νοιώθουν οι τελευταίες γενιές, που μπόρεσαν να γνωρίσουν, έστω και στο ξεθώριασμα και να ζήσουν  εκείνη τη γιορτινή ατμόσφαιρα του τρύγου με όλα τα συνακόλουθα, μέχρι που το νιο κάθε φορά, κρασί να πάρει τη θέση του στα βαρέλια.
Στις μέρες μας, ξέχωρα από τους λίγους πλέον παλιούς αμπελουργούς του χωριού μας, κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή της μια νέα φουρνιά ανθρώπων που προσπαθεί να ανασυστήσει παλιά μικρά κυρίως, οικογενειακά αμπέλια ή να προσθέσει νέες φυτιές. Τις μέρες αυτές, προστέθηκε ακόμη ένα μικρό κομμάτι στο νέο αμπελουργικό παζλ που δείχνει να δημιουργείται στην περιοχή μας. Η απόφαση είχε ληφθεί ένα χρόνο πριν, όταν ξεκίνησαν οι απαραίτητες προετοιμασίες, τόσο του κτήματος, όσο και της συγκέντρωσης ποικιλιών και παρά την δυσπιστία των γονέων, που δεν έπαυαν σε κάθε ευκαιρία να επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους, πως «το αμπέλι θέλει αμπελουργό κλπ κλπ».
Έτσι, κάπως καθυστερημένα βέβαια λόγω καιρού, το μικρό εγχείρημα πήρε σάρκα και οστά με τη μεταφύτευση στο έδαφος των φυτεμάτων, που εδώ και ένα περίπου χρόνο «εκκολάπτονταν», με τη βοήθεια φίλων. Οι ποσότητες μικρές, αλλά η ποικιλία αξιοσημείωτη: από τον δυσκολοτρύγητο όπως φανερώνει το όνομά του, κακοτρύγη, το πετροκόρυθο, το αφιόνι, τον κουμή, τον γκουζιανίτη, την ξεροποδιά και το ξήπλεκο, μέχρι το περιφρονεμένο τσουπί και το αρωματικό μοσχάτο. Οι συστοιχίες όσο πιο αραιές γίνεται και η φύτευση με τον παλιό γνώριμο τρόπο.
Η πρόκληση με τις καλλιεργητικές μεθόδους είναι ήδη παρούσα και η αναζήτηση θα φέρει μεταξύ άλλων τη γνωριμία με τη λεγόμενη «βιοδυναμική καλλιέργεια», κάτι σαν κοντινή εξαδέλφη της «βιολογικής». Μια εμπειρική μάλλον μέθοδο καλλιέργειας, που ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου αιώνα από την κεντρική Ευρώπη και διασώζει παραδοσιακές πρακτικές. Διαθέτει μάλιστα και το φιλοσοφικό υπόβαθρο  ενός  αυστριακού φιλόσοφου, ο οποίος έβαλε τις βάσεις για αυτόν τον τρόπο καλλιέργειας…
Άντε και καλά κρασιά…σε μερικά χρόνια…